VAKANTIEVRIENDEN

Oordelen. Het gaat zo vanzelf. Soms neemt het zelfs ziekelijke vormen aan. 

De rij voor de incheckbalie is lang.
Heb je de paspoorten bij de tickets gestopt?’ vraagt Karin terwijl ze in haar tas aan het graaien is.
‘In het voorste vakje van het rugzakje’ antwoordt Willem vanachter het bagagekarretje waar hun koffers op liggen.
Karin ritst haar grote nep-leren schoudertas dicht, zet deze op de koffers op het karretje en ritst het voorste vakje van het rugzakje open.
‘Die zitten toch altijd in mijn tas. Waarom doe je die nou in het rugzakje? Daar zit het eten en Ipad in’ snauwt Karin naar haar Willem terwijl ze de tickets en paspoorten er uit vist.
‘In die hutkoffer van jou kun je nooit iets vinden dus leek mij het wel handig ze apart op te bergen’ zegt Willem.

‘Zij gaan naar Mykonos’ fluistert Karin, houdt haar hoofd dicht bij het oor van Willem en wijst onopvallend met haar linker pink naar de reisgids die het stel voor hen in aan het doorbladeren is.

Willem hoort niet wat Karin zegt want heeft zijn vermoeide hersencellen gefocust op de koffiehoek aan het eind van de hal.
‘Wil je ook een bakkie?’ Vraagt Willem en draait zijn hoofd naar Karin.
‘Bakkie?’ vraagt Karin verontwaardigd. ‘Heb je de thermos meegenomen?’
‘Nee joh, koffiehoek om het hoekje’ zegt Willem en knikt met zijn hoofd naar rechts’.
‘Ooh, Ja doe maar’ zegt Karin. ‘We staan hier nog wel een tijdje.’
Willem sloft op zijn nieuwe Havaiana’s rustig maar de koffiecorner aan het eind van de hal.

Karin staat vlak achter het stel met de Mykonos-gids in de handen. Ze tuurt onopvallend over de schouder van de vrouw die de Mykonos-gids aan het doorbladeren is. Karin leunt iets verder naar de vrouw tot bijna bij haar schouder.
‘Lekker naar Mykonos? Blèrt Karin dan uit het niets over de schouder van de vrouw.
De vrouw laat van schrik de Mykonos reisgids uit haar handen vallen. De vrouw bukt, raapt de gids op en draait zich om naar Karin.
‘Uhm, nou nee’ antwoordt de vrouw wat nerveus. Haar lip trilt een beetje van de schrik.
‘Niet? Vraagt Karin verbaasd en trekt hierbij vanzelf haar kin wat naar links en omlaag. ‘Dat is toch dat eiland? Bij Griekenland?’ Hierbij prikt Karin met haar wijsvinger op de omslag van de Mykonos reisgids die de vrouw in haar handen heeft. De vrouw houdt de gids nu goed vast met beide handen, tegen haar borst. Haar lip trilt wat heviger nu.
De man die naast de vrouw staat heeft zich nu ook omgedraaid. De man ziet er wat relaxter uit dan de lip-trillende vrouw. Hij heeft een grote bolle buik, valt Karin op. Dat zag ze zonet van de achterkant niet.
‘Een typische bierbuik’ denkt Karin en zonder dat ze dat zelf in de gaten heeft haalt ze haar neus een beetje op alsof het ineens ruikt naar rotte eieren.

‘Wij gaan naar Marbella’ zegt de man met de bolle buik en spreekt het uit zoals je het schrijft. Marbella. De man hijst tegelijkertijd zijn broek iets op aan beide zijden. ‘Die gids hebben we net bij de boekenkiosk gekocht. We willen na de zomer naar Miekenus. Kunnen we nu alvast beetje voorbereiden.
‘Jaaa, ja ‘knikt Karin begripvol. ‘Leuk hoor. Wij gaan ook naar Marbella’
Karin spreekt het uit met een J. Marbeja.
Hierop komt Willem aansloffen met in iedere hand een kartonnen bekertje.
‘Hier’ zegt Willem en hij reikt Karin haar koffie aan.
‘Zij gaan ook naar Marbella’ zegt Karin tegen Willem en beweegt haar wijsvinger van links naar rechts en weer terug naar de man en de vrouw.
‘Oh’ zegt Willem’ ‘ nou, zou ik dat boekje eerst nog effe omruilen’ Hierbij prikt Willem met zijn wijsvinger op de Mykonos reisgids die de vrouw nog in dezelfde positie heeft in haar beide handen.
‘Die is voor na de zomer’ zegt Karin met de kartonnen beker tegen haar onderlip en slurpt na deze woorden een teug koffie naar binnen.
‘Nou’ zegt Willem ‘veel plezier dan maar. En een goeie vlucht. Hebben wij het ook, hahaha. En ook Willem neemt na zijn woorden een flinke teug koffie.

Na het inchecken en het afgeven van de koffers duurt het een uur voordat ze door de veiligheidscontrole zijn. Daarna slenteren Karin en Willem nog even door de tax free shop voordat ze bij gate 4 het Transavia toestel inwandelen.

‘Kauwgum?’ vraagt Karin en houdt een pakje stimorol voor Willems’ neus.
‘Oh ja’ zegt Willem ‘Tegen de zere oren’.
Willem drukt twee stuks uit de strip en begint stevig te kauwen.
‘Wel lekker dat er nog plek bij het raam was’ zegt Karin. ‘Kunnen we mooi naar buiten kijken bij het opstijgen en landen.
Karin steekt haar hoofd iets maar links en kijkt naar achter het gangpad in.
‘Zit helemaal vol’ zegt Karin. ‘Zal aanpoten worden voor de stewardessen. ‘Heb je die hoge hakken gezien? ’Pfff’.
Willem heeft zijn neus tegen het raampje gedrukt en volgt elke koffer die vanaf de bagagekar het vliegtuig wordt ingeladen.
‘Ik heb de onze nog niet gezien’ zegt Willem. Zonder zijn neus van het raampje te halen.
‘Die liggen er allang in’ zegt Karin. ‘Daar beginnen ze meteen mee hoor. Al voordat wij er in mogen’
‘Oh’ mompelt Willem. ‘Dan gaan we daar maar van uit hè. Anders heb ik morgen geen zwembroek’.

‘Ah’ zegt Willem ‘We gaan vertrekken’.
Karin pakt een extra kauwgum en controleert of bij Willem en bij zichzelf de gordels goed vastzitten. Het vliegtuig glijd soepel over de betonnen vloer van het vliegveld.
‘Is nog best een heel eind, dat taxiën’ zegt Willem’ ‘Kijk, je kan amper de verkeerstoren zien, zo ver zijn we.’ Hier maakt het vliegtuig een scherpe bocht en komt tot stilstand. Het hobbelt nog een beetje na doordat de piloot op het laatst iets te abrupt remde.
‘Oeps, sorry’ klinkt het door de speakers boven de stoelen.
‘Zei hij nou sorry?’ Vraagt Karin
‘Haha, humor’ mompelt Willem en kijkt door het smalle raampje naar buiten.,

De reis verloopt rustig en veilig. Karin en Willem komen tegen het eind van de dag aan in het luxe resort in Marbella. Karin boekt alleen nog maar in resorts. Lekker makkelijk. Alles wat je nodig hebt is aanwezig en de service is goed.

De volgende morgen wandelen Karin en Willem op hun nieuwe slippers naar het restaurant van het hotel waar het luxe ontbijtbuffet met vers fruit, verschillende soorten brood, beleg, roerei, gekookte eieren en nog veel meer, is opgesteld.
Karin en Willem vinden een tafeltje bij het raam. Van hieruit kunnen ze het nog lege zwembad zien.
Om beurten halen ze bij het buffet een bord vol brood, beleg en een kommetje gesneden fruit. De koffie wordt in een kannetje geserveerd door een aardige ober in een zwart wit kostuum.
‘Mooi hier, hè?’ merkt Karin op en haar ogen scannen elke vierkante centimeter van het complex.

‘Ik zag geen worstjes in die metalen bak’ zegt Willem. ‘Staat wel een bordje waarop staat ‘sausages’. Dat zijn toch worstjes in het Engels?
‘Die vullen ze zo wel bij’ zegt Karin ‘Straks nog maar even kijken. Hier, neem nog maar een bakkie’
Karin schenkt het kopje van Willem tot de rand met gitzwarte koffie.
‘Gut, nee hè’ fluistert Karin plotseling, ze buigt iets naar voren over tafel naar Willem. ‘Niet meteen kijken. Daar heb je dat stel van het vliegveld.
‘Stel van het vliegveld? vraagt Willem wat onnozel terwijl hij op zijn kaascroissant kauwt.
‘Shhh’ sist Karin. ‘Ze zitten vlak achter je. Dat Mykonos stel. Tril-lip.’
Willem wil zich omdraaien om te kijken maar net als hij aanstalten maakt sist Karin weer;
‘Nee, niet nu. Ik zeg ‘ t wel als het kan.’
‘Sorry hoor’ zegt Karin na een tijdje. ‘Die buik kan echt niet. Lijkt wel een gezwel. En die rok van haar is veel te kort voor die klapdijen.
Karin pakt haar grote zonnebril uit haar leren handtas en zet het ding op haar neus.
‘De zon is al vroeg fel hier’ zegt Karin en neemt een slokje koffie.
De enorme grote ronde brillenglazen zijn zo donker, bijna zwart, dat je onmogelijk haar ogen kunt zien. Willem is intussen voor de tweede keer naar het buffet geweest voor de worstjes.
’Kijk eens aan’ zegt Karin ‘verse worstjes’ wanneer ze Willem naar de tafel ziet komen met zijn bord in zijn handen. Op het bord van Willem liggen zes rechte kleine worstjes in een plas bakvet.
‘Of we straks ook naar het informatie uurtje gaan’ zegt Willem, met volle mond.
‚Huh? Hoe bedoel je? vraagt Karin met verbazing in haar stem. Wie vraagt dat?
‘Kees’ hij mistte ook de worstjes. Willem knikt met zijn hoofd naar achteren.
Karin kijkt Willem met vragende ogen aan. Dan leunt ze iets naar rechts en kijkt langs Willem heen. Een hand gaat omhoog en zwaait naar Karin. Het is de man met de bolle buik.
De vrouw tegenover hem draait zich om. Ze lacht vriendelijk en zwaait met haar rechterhand naar Karin. Karin zwaait en lacht vriendelijk terug. Hierna gaat Karin weer recht zitten en kijkt ze haar Willem aan. Dan buigt ze iets naar Willem toe zodat haar hoofd pal boven de tafel hangt.
‘Heet hij Kees?’ vraagt Karin op fluistertoon.
Willem kijkt op van zijn mobiel waarop hij zijn mail aan het checken is en antwoordt; ‘Ja’
‘En zij?’ vraagt Karin
Willem kijkt weer op van zijn mobiel, kijkt Karin aan en haalt zijn schouders op.

Karin zit zo een tijdje stil, drinkt haar koffie met kleine slokjes per keer en kijkt af en toe door de donkere brillenglazen langs Willem. Het Mykonos-stel is druk aan het bladeren in een brochure. Karin ziet de vinger van de vrouw heen en weer gaan over iets wat op een plattegrond lijkt. Zowel Kees als de tril-lip vrouw knikken om beurten wanneer de vinger weer iets op de plattegrond heeft aangewezen. Willem merkt niets van wat er achter hem gebeurt of wat Karin hiervan opvangt. Zijn aandacht gaat volledig naar het schermpje van zijn mobiel.

Na het ontbijt verzamelen de gasten die gisteren zijn aangekomen zich in de foyer van het resort. Om 11 uur is daar de plaatselijke hostess. Zij informeert de gasten van het resort over de uiteenlopende activiteiten binnen het resort waaraan je gratis kunt deelnemen. Massage en verschillende Spa behandelingen kosten extra. Ook zijn er excursies in de omgeving. Sommige duren een hele dag. Kees en Pien, zo blijkt de vrouw met de tril-lip te heten, Karin hoorde dit toen zij in gesprek waren met de hostess, hebben wel een paar excursies geboekt. Na de informatiebijeenkomst gaan Karin en Willem terug naar hun kamer en kleden zij zich om voor een dag bij het zwembad. Allebei hebben ze een spannend boek meegenomen.
Luieren, lezen, slapen, zwemmen, zon, en af en toe een neut. Karin en Willem zitten helemaal op één lijn.

Het is een heerlijke dag. De zon heeft door de onbewolkte hemel vrij spel en Karin heeft meteen maar een parasol tussen zichzelf en Willem late plaatsen door de knappe Spaanse zwembad-ober. Dezelfde knappe zwembad-ober komt een paar minuten later met een kleine ventilator en een busje met water om in je gezicht te sprayen ter verkoeling. Willem wordt hierop door Karin naar de kamer gestuurd om wat geld te halen zodat ze de zwembad-ober een tip kunnen geven voor zijn goed verleende service. Op weg naar boven komt Willem Pien en Kees tegen in de hal.

‘Ook een dag bij het zwembad?’ Vraagt Willem beleefd. De felgekleurde slippers, wijde linnen shorts, witte t-shirts en het plastic roze zonneklepje op hun voorhoofd gaf de verrassing al een beetje weg.
‘Vandaag wel’ zegt Kees ‘lekker relaxen.’
‘Wij zitten bij het zwembad, vlak naast de bar onder een parasol’ zegt Willem. ‘Effe wat halen op de kamer en dan ben ik weer terug’.

Pien en Kees lopen naar het zwembad en zien van een afstandje Karin op haar zonnebed liggen.
‘Goedemorgen’ zegt Kees. Karin kijkt op en herkent in het felle zonlicht de enorme buik van Kees. Karin gaat rechtop zitten en zet haar donkere zonnebril op.
‘Goedemorgen’ zegt Karin. Nu ziet Karin duidelijk de gezichten van de twee.
‘Ik sprak je man al vanmorgen en we kwamen hem net weer tegen in het hotel. zegt Kees ‘Ik ben Kees’, steekt zijn hand uit naar Karin, ‘en dit is Pien, mijn vrouw’.
‘Hallo’ zegt Pien en schud de hand van Karin, ‘Pien. Lekker hier, hè?
‘Nou, zalig’ zegt Karin ‘En die parasol is echt geen overbodige luxe’
Pien en Kees installeren zich op de twee zonnebedden naast Karin. Karin observeert het stel nog eens goed waarbij ongemerkt de neus van Karin weer dezelfde trekjes vertoont zoals eerder op het vliegveld. Willem komt terug van de hotelkamer en overhandigt vijf euro aan de zwembad-ober die nu een parasol plaatst tussen de zonne-bedden van Pien en Kees. De dames liggen naast elkaar. De mannen liggen ieder naast hun vrouw.

‘Dat is een mooi badpak, meid’ zegt Pien tegen Karin wanneer ze zich aan het insmeren is met zonnebrand. ‘Ik heb nog lang getwijfeld tussen bikini of badpak maar besloot dat mijn bikini-jaren nu wel achter me liggen’
‘Dank je’ zegt Karin en wrijft met de vingertoppen van haar rechterhand zachtjes over het rechter schouderbandje van haar badpak. ‘Was geen koopje maar het zit dan ook heerlijk. Kan ik wel een paar vakanties mee doen, hoop ik. En trouwens, ik denk dat jij best een bikini kan hebben hoor. Al staat dit paarse badpak je ook erg goed.
’Ja, vind je niet? Ik heb er meteen een paar matching korte rokjes en hemdjes bij gekocht.’ zegt Pien ‘Zo makkelijk met vakantie. Dan weet je gewoon dat alles bij elkaar past en het is allemaal licht spul dus geen gesjouw met een overvolle koffer.’
‘Ja, ja. Oh vandaar’ zegt Karin. Je had zo’n setje gisteren aan toch, hè? Leuk hoor.’
’Oh’ zegt Karin dan snel ’Sorry nog voor het laten schrikken op het vliegveld gister. Ik en mijn grote schetter ook soms. Je ging er gewoon van trillen’
’Ach, is niet erg hoor’ zegt Pien ’Ik schrok inderdaad en als ik schrik komt dat zenuwtrekje opzetten.’

‘Zeg, Willem’ zegt Kees langs de twee dames heen ‘Wat denk je er van? Tijd voor het laatste bakkie voordat biertijd aanbreekt?
Willem kijkt op, kijkt dan even naar links naar de bar, weer terug naar Kees ’Lijkt me een goed plan, Kees. Kom dan halen we voor deze mooie prinsesjes hier ook een bakkie.
Beide mannen staan op van hun zonnebed. Kees loopt voor de dames langs en samen met Willem loopt hij naar de bar. De dames kijken hun mannen na.
’Na de vakantie zet ik hem weer op dieet’ fluistert Pien tegen Karin ’Al zal dat weer een zware strijd worden. En kom vooral niet aan z’n vrijdagse lekkerbekkie’.
’Ach, het valt toch nog best mee. zegt Karin ’Kijk hem eens stappen. Nog zo kwiek als een puppy’.
’Ja, dat wel’ zegt Pien. ’Energie heeft ie nog zat hoor’
’En we worden allemaal wat voller naarmate we ouder worden, toch?’ zegt Karin.

Zo komen Karin en Pien de zonnige zwembad uurtjes van de eerste vakantiedag al kletsend door en bouwen zij een leuke band op. Willem en Kees zitten die week bijna elke middag samen aan de zwembadbar met de voeten in het water en gaan Karin en Pien samen een paar keer shoppen in het stadje. Er worden die week veel foto’s gemaakt van gezellige dineetjes, cocktails, het bezoeken van de lokale kathedraal en natuurlijk bij het zwembad. Pien en Karin maken ieder een fotoalbum aan op Facebook waarin ze elkaar taggen. Voordat de twee stellen na hun vakantie op het Rotterdamse vliegveld afscheid van elkaar nemen wordt alvast een datum geprikt voor een dineetje later die maand in de stad bij een Spaanse tapasbar.

In huize Karin en Willem is een paar dagen na de Spaanse vakantie het normale leven weer teruggekeerd.
’Heb jij wat van Kees gehoord?’ vraagt Karin aan Willem tijdens het avondeten.
Willem kijkt op, schud nee met zijn kauwende kaken en haalt zijn schouders op.
’Van Pien ook helemaal niks’. mompelt Karin, kijkt wat dromerig voor zich uit en neemt vervolgens een hap’.
Na het avondeten neemt Karin plaats achter haar computer op de logeerkamer. Ze opent haar Facebook. Daar heeft ze twee dagen geleden  een berichtje naar Pien gestuurd. Karin opent het verstuurde bericht. Ze ziet dat Pien het wel heeft geopend.
Een dag later is er nog altijd geen reactie op het bericht van Karin en ook een Whatsapp bericht blijft onbeantwoord. Terwijl de twee groene vinkjes duidelijk zichtbaar zijn. Dat betekent dat het bericht is geopend. Maar Pien blijft muisstil. Karin heeft ook twee keer gebeld en een voicemailbericht achtergelaten maar ook hier geen enkele reactie op.
’Ik snap er geen moer van hoor’ zegt Karin geïrriteerd tegen Willem tijdens hun bakkie koffie na het avondeten.’Gewoon niks. Als ze nou nog een beetje fatsoen in die dikke dijen zou hebben om te zeggen dat ze geen contact willen. Maar nee hoor. Die muts doet gewoon alsof we niet bestaan. Met d’r tril-lip. Zenuwelijer. Ik zal die foto’s er ook maar af halen. Die vette pens van hem kon ik sowieso al niet uitstaan. Lijkt op elke foto wel volle maan. Ben d’r klaar mee en zal ik haar zeggen ook’
Net als Karin de moed heeft verzameld om het nummer van Karin opnieuw te bellen en het voicemailbericht voor Pien vol te foeteren, komt er een whatsapp berichtje binnen. Van Pien.
Karin leest het bericht hardop voor aan Willem.
’Sorry vor stilte maar legg wel uit. Kome jullie aubc nar Dijkzigt? ga nie goet met kees’

 

Arjan Eikelenboom   |   Rotterdam 17/08/2014

Auteursrecht; Arjan Eikelenboom

Niets uit dit verhaal mag worden overgenomen, verveelvoudigd of openbaar gemaakt zonder toestemming van de auteur.